Historia szkoły

Historia szkoły

Kiedy na początku 1951 r. trwały jeszcze prace wykończeniowe przy budowie Domu Robotniczego w Turaszówce, Komitet Opiekuńczy tego obiektu, któremu przewodniczył Franciszek Wójtowicz, podjął inicjatywę zorganizowania w jego pomieszczeniach szkoły elektrycznej dla młodzieży z sąsiednich miejscowości. Za zgodą Dyrekcji Okręgowej Szkolenia Zawodowego (DOSZ) w Rzeszowie rozpoczęto zapisy do szkoły. Akcję tę prowadzili członkowie Komitetu Opiekuńczego, jak również robotnicy pracujący na budowie.

Do pierwszych egzaminów wstępnych, które z powodu braku podstawowego sprzętu odbyły się w miejscowej szkole podstawowej, przystąpiło 98 kandydatów. Liczba kandydatów wskazywała na konieczności utworzenia dwóch równoległych oddziałów, na co zresztą pod koniec wakacji uzyskano zgodę DOSZ. Podjęto szkolenia w zakresie elektromontera.

W okresieorganizowania szkoły wszystko co było nowe było pierwsze – pierwszy dyrektor, pierwsza nauczycielka, pierwszy nauczyciel zawodu, pierwsze ławki, pierwsze skromne warsztaty szkolne itp. Nikt wtedy nie przypuszczał, że ta mała szkoła elektryczna, usytuowana nietypowo, bo na terenie wsi, rozrośnie się w jeden z największych Zespołów Szkół Podkarpacia, zatrudniających obecnie ponad 100 nauczycieli i wychowawców, liczący 37 oddziałów klasowych, w których naukę pobiera 1000 uczennic i uczniów. Szkolenie prowadzone było i jest w różnych zawodach i specjalnościach: elektrycznych, elektronicznych a nawet przez pewien czas również i mechanicznych. Od dziesięciu lat funkcjonuje III Liceum Ogólnokształcące z programem autorskim.

W ciągu 50 lat istnienia mury szkolne opuściło kilka tysięcy fachowców i specjalistów, którzy podjęli odpowiedzialną pracę zawodową, ukończyli studia, niektórzy z nich zostali nauczycielami akademickimi.

W czasie różnych spotkań z absolwentami, wśród wspomnień przewijają się przeważnie nazwiska dyrektorów, wychowawców i nauczycieli poszczególnych przedmiotów. Dawna uczniowska ocena ustępuje miejsca ocenie dawanej przez ludzi dojrzałych, którzy teraz lepiej potrafią docenić trud i zaangażowanie swoich nauczycieli i wychowawców. Realizacja zadań dydaktyczno – wychowawczych zależała i zależy przede wszystkim od nauczycieli, którzy dzięki swojemu przygotowaniu zawodowemu i metodycznemu potrafią wzbudzić ciekawość i chęć rozwijania wiedzy u uczniów, zależy od ich zaangażowania w rozwój bazy dydaktycznej, od ich ambicji zawodowych, od ich zdolności wychowawczych itp.

Opracowanie niniejsze ma na celu utrwalenie pamięci o wszystkich nauczycielach i wychowawcach, którzy pracowali i pracują w Zespole Szkół Elektrycznych od momentu założenia szkoły. Każdy z nich, oddając młodzieży cząstkę samego siebie organizując i pomnażając swój warsztat pracy, opracowując autorskie programy i rozwiązania metodyczne, podnosząc swoje kwalifikacje dla nadążania za nowoczesnością, stawał się cząstką historii szkoły.

Od początku istnienia szkołą kierowało dotąd ośmiu dyrektorów. Każdy z nich miał do zrealizowania inne zadania. Pierwsi zajęci byli organizacją szkoły, walką z próbami jej likwidacji oraz tworzeniem podstawowej bazy nie tylko dydaktycznej, ale również szkoleniowo -produkcyjnej. Ważnym zadaniem było również zatrudnienie stabilnej i odpowiednio przygotowanej kadry nauczycielskiej. W tym okresie z pomocą dyrektorom szkoły spieszył wspomniany już Franciszek Wójtowicz, wielki społecznik, inicjator budowy wszystkich obiektów szkolnych na terenie Turaszówki. Tam, gdzie nie mógł pojechać dyrektor, jechał i załatwiał sprawę Prezes Wójtowicz.

Następni dyrektorzy obok realizowania podstawowych zadań przypisanych dyrektorom szkół, w dalszym ciągu prowadzili rozbudowę obiektów szkolnych, uruchamiali nowoczesne kierunki kształcenia oraz zabezpieczali kosztowną bazę techniczną niezbędną do ich prawidłowej realizacji.

Należy dodać, że pracowali często w skomplikowanej i złożonej sytuacji politycznej, w okresie wielkiego upolitycznienia szkół. Zmieniały się przy tym wzorce wychowawcze, kierunki pracy z młodzieżą itd. W tak złożonej sytuacji od osobowości dyrektora zależała i zależy integracja zespołów nauczycielskich, tak niezbędna do uzyskania wszelkiego sukcesu pedagogicznego. Każdy z dyrektorów wykonywał swoją funkcję, jak tylko najlepiej potrafił.

Wśród wymienionych nauczycieli byli tacy, którzy z różnych powodów pracowali krótko, czasem zbyt krótko, aby móc się sprawdzić w roli pedagoga i wychowawcy, ale byli i są tacy, którzy tutaj spędzili całe swoje życie zawodowe.

Opracowanie to nie zawiera elementów oceny dokonań i zasług poszczególnych osób, gdyż pisane przez jednego z byłych dyrektorów obciążone zostałoby subiektywnym widzeniem problemu przez piszącego.

Notki biograficzne ograniczają się do podstawowych danych dotyczących daty, miejsca urodzenia, wykształcenia i czasu zatrudnienia. Podanie samego tylko tytułu naukowego stanowi w kilku przypadkach duże uproszczenie, gdyż zanim dany nauczyciel go uzyskał, musiał pracując zawodowo pokonywać kolejne etapy przygotowania zawodowego, jak Studium Nauczycielskie czy studia inżynierskie I stopnia.

Pracę zawodową w Zespole Szkół Elektrycznych podjęły również dzieci pierwszych nauczycieli i tutaj jesteśmy świadkami kształtowania się nowej tradycji rodzinnej i zawodowej.

Sporą grupę nauczycieli stanowią absolwenci Zasadniczej Szkoły Elektrycznej i technikum elektrycznego, którzy po ukończeniu studiów czy innych form kształcenia powrócili do pracy w macierzystej szkole. Przy informacjach o nauczycielach absolwentach szkoły zastosowane zostało różne określenie miejsca usytuowania szkoły. Najpierw była to Zasadnicza Szkoła Elektryczna w Turaszówce, później, kiedy wieś Turaszówka stała się w połowic lat siedemdziesiątych dzielnicą miasta Krosna, spotykamy już zapis technikum elektryczne w Krośnie – Turaszówce, czy wreszcie Zespół Szkół Elektrycznych w Krośnie. Pewna część naszych byłych nauczycieli stała się, że tak określę, osobami publicznymi, bądź to w skali regionu, bądź to w skali kraju. Również i ten typ informacji znalazł się przy niektórych osobach.

Wobec wielkiej rozpiętości czasowej, biorąc również pod uwagę to, że część nauczycieli i wychowawców odeszła spośród nas na zawsze, jak i to, że wielu opuściło nasz teren, bardzo była utrudniona akcja zbierania zdjęć. Te które udało się zdobyć wykonane są różną techniką i w różnym formacie – dlatego ucierpiała na tym estetyka całości.

W roku 2002 szkoła zmieniła nazwę na Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych nr 5 w Krośnie. Jednak w sercach absolwentów i niektórych uczniów na pewno pozostanie starym, poczciwym „Elektrykiem”…

Opracowanie to stanowi przyczynek do historii Zespołu Szkół Elektrycznych w Krośnie. Mimo nieraz różnego naszego stosunku do przeszłości musimy pamiętać, że przeszłość całkowicie nie przemija, ona jest z nami i w nas. Prawda ta dotyczy również historii naszej szkoły oraz ludzi, którzy ją zapoczątkowali i rozwijali.